Гулрухсор

Зиндагинома

Гулрухсор Сафиева дар деҳаи Яхчи водии Рашт ба дунё омадааст. Соли 1968 факултети филологияи Университети давлатии Тоҷикистонро хатм кардааст. Дар рӯзномаву маҷаллаҳои гуногун ҳамчун рӯзноманигор ва сардабир фаъолият намудааст.

Ба ҳайси мухбири рӯзномаи «Комсомоли Тоҷикистон» (1968—1969), мудири бахши фарҳанг ва матбуоти Кумитаи марказии Комсомоли ленинии ҶШС Тоҷикистон (1969—1970), сармуҳаррири рӯзномаи «Пионери Тоҷикистон» ва маҷаллаи «Машъал» (1970—1972), сармуҳаррири рӯзномаи «Пионери Тоҷикистон» (1970—1981)(Инчунин, ӯ яке аз адибони маҳбуби хонандагони навраси Китобхонаи давлатии бачагонаи ҷумҳуриявии ба номи Мирсаид Миршакар мебошад), раиси хазинаи маданияти Тоҷикистон (1987—1993) иҷрои вазифа кардааст. Ӯ Котиби Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон, Узви Асотсиатсияи нависандагони Осиё ва Африко, Раиси Хазинаи байналмилалии фарҳанги Тоҷикистон, Вакили Совети Олии СССР (1989—1991). Пезиденти Академияи байналмилалии фарҳанги ЕвроОсиё (1994—2004, Русия) ва диг. буд.

Эҷодиёт

Асарҳои Гулрухсор Сафиева (назму наср ва илм) ба забонҳои гуногуни халқҳои Иттиҳоди Шӯравӣ ва мамолики ҷаҳон нашр шудааст. Ӯ авввалин нависандаи роман дар бораи зани тоҷик, дар давлатҳои Осиёи Миёна ва Тоҷикистон мебошад. Гулрухсор дар таҳқиқи фолклори водии Рашт саҳми арзандае гузоштааст.

Аввалин шеъраш «Баҳор» 1962 унвон дошт. Шеъри ин шоираи наврас «Тоҷикистон» ҳамон сол дар рӯзномаи ноҳиявии Ғарм «Қаротегини советӣ» чоп шуд ва минбаъд масири ӯро дар гуфтани ашъори ватанпарварона муайян кард.

Аввалин маҷмӯаи шеъриаш «Бунафша» соли 1970 бо дуои устод Мирзо Турсунзода ва пешгуфтори устод Боқӣ Раҳимзода ба дасти мухлисонаш расид. Ин маҷмӯа аз шоири ҷавону ояндадор будани Гулрухсор ба ворисони шеъри ноб мужда медод. Сонитар таровишҳои хомааш тавассути китобҳои «Хонаи падар» (1973), «Шабдарав» (1975), «Афсонаи кӯҳӣ» (1975), «Дунёи дил» (1977), «Ихлос» (1980), «Оташи Суғд» (1981), «Гаҳвораи сабз» (1984, бо ҳуруфи форсӣ), «Сипар» (1984, бо ҳуруфи форсӣ) «Оинаи рӯз» (1984), «Шабнам» (1986), «Рӯҳи Бохтар» (1987), «Қасидаи кӯҳистон» (1988), «Тахти сангин» (1992), «Зодрӯзи дард» (1995), «Дар паноҳи сояи худ» (1998), «Рӯзномаи берӯз» (2000), «Зан ва ҷанг» (2000, 2004, 2013), «Девон» (2004), «Биҳишти хобҳо» (2004), «Девон» (2006), «Сад барги ғазал» (2007), «Ҷовидона» (2009) «Шӯъла дар санг» 2011, «Таронаи Ватан» 2012, ба нашр расид. Маҷмӯаи нави шеърҳояш бо номи «Дигар ишқ» зери нашр аст. Дар Ирон ҳашт ктитоби шеъру насри Гулрухсор дар интишороти гуногун нашр шуда, намунаи ашъори шоир дар китобҳои дарсии ин мамлакати дӯст омӯхта мешавад. Инчунин, Гулрухсор Сафиева яке аз адибони маҳбуби хонандагони навраси Китобхонаи давлатии бачагонаи ҷумҳуриявии ба номи Мирсаид Миршакар мебошад.

Ҷоизаҳо

Ҷоизаи Комсомоли Тоҷикистон (1976);
Ҷоизаи ВЛКСМ (1978);
Ҷоизаи Америкоии ба номи Х. Хамет (1994);
Шоири халқии Тоҷикистон (1999);
Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳ Рӯдакӣ (2003).