Биё, то ҷаҳонро ба бад наспарем

Муаллиф:	Мирзо Муллоаҳмад
Ношир:	«Шуҷоиён»
Саҳифа:	268
Соли нашр:	2011
Навъи файл:	PDF
Ҳаҷми файл:	1 Мб
Гирифтани китоб Гирифтанд: 57 нафар

Дар бораи китоб:

Ҳаким Абулқосим Фирдавсӣ бо «Шоҳнома-и худ мардуми тоҷик ва форсизабонро на танҳо бо таъриху тамаддуни қадимиашон ошно мекунад, балки бо панду андарзҳои ҳакимонааш онҳоро ба роҳи рости зиндагӣ ҳидоят менамояд. Дар тӯли қарнҳо ин панду андарзҳо дар тарбияи ҳазорон одамони касбу кори гуногун саҳми бузург гузоштаанд. Андешаҳои ахлоқии Фирдавсӣ имрӯз ҳам барои ҳар як фарди ҷомеаи мо заруранд, зеро ҳоло ҳам мавзӯъҳои сулҳу осоиш, дӯстиву рафоқат, хираду хирадмандӣ, некиву накӯкорӣ, худогоҳиву ватандӯстӣ, адлу ростӣ, кӯшишу кор ва амсоли инҳо, ки шоири бузург бо эҳсоси баланду далелҳои фаровон баён кардааст, аз масъалаҳои маънавияти ҷомеаи Тоҷикистон ва умуман ҷаҳони муосир ба шумор мераванд. Умед дорем, ки ин асари арзишманд барои бештар ошно шудани хонандагони тоҷик бо андешаҳои ахлоқии Абулқосим Фирдавсӣ мусоидат хоҳад кард ва аз тарафи хонандагони нуктасанҷ бо самимият ва дилгармӣ пазируфта мешавад.

Дар бораи муаллиф:

Мирзо Муллоаҳмад — адабиётшинос ва эроншинос, доктори илмҳои филология (1993). Узви вобастаи АИ ҶШС Тоҷикистон (2008). Узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон (1994).

Зиндагинома

Мирзо Муллоаҳмад 20 феврали 1948 деҳаи Дардари ноҳияи Айнӣ ба дунё омадааст. Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон ба номи В.И.Ленинро (1969) ба поён расондааст. Ихтисос – «шарқшиносӣ». Мудири шӯъбаи эроншиносӣ ва ҳиндшиносӣ (1987-1993), муовини директори Институти шарқшиносӣ ва осори хаттии АИ ҶТ (1989-1993). Мудири шӯъбаи таърихи адабиёти Институти забон ва адабиёти ба номи Рӯдакии Академияи илмҳои ҶТ (1995-1999). Сардори Шӯъбаи илмиву созмондиҳӣ (2000-2004), муовини саркотиби илмии Академияи илмҳои ҶТ (2004 – то имрӯз). Намояндаи Маҷлиси шаҳри Душанбе (1990-1995).

Эҷодиёт

Самтҳои асосии фаъолияти илмӣ: адабиётшиносӣ, эроншиносӣ, фарҳангшиносӣ. Ба қалами ӯ беш аз 450 асари илмӣ ва илмиву оммавӣ тааллуқ дорад, ки аз онҳо 15 монография ва маҷмӯаи мақолаҳо, беш аз 30 маҷмӯаи гуногун аз осори адибони гузаштаву муосири форсизабон мебошанд. Таҳти роҳбарии ӯ 14 нафар рисолаи номзадиву докторӣ дифоъ кардаанд.

Мирзо Муллоаҳмад адабиётшинос ва эроншиноси шинохта буда, перомуни масъалаҳои гуногуни адабиёт, забон, таърих ва фарҳанги тоҷику форсу Шарқ, роҷеъ ба адибони даврони мухталиф тадқиқот анҷом додааст. Асарҳои илмии ӯ «Фаррухии Систонӣ» (1978), «Нишот ва Миҷмар» (1983), «Лирикаи Адибулмамолик Амирӣ» (1985), «Фурӯғии Бастомӣ ва ғазалиёти ӯ» (1967), «Қоонии Шерозӣ» (1992), «Суннатҳои пойдори даврони пурбори адабиёт» (2008) дар нашриёти «Дониш», «Инсон. Адабиёт. Фарҳанг» (1993), «Рӯдакӣ ва рӯдакишиносон» (2012) дар нашриёти «Адиб», «Паёми ахлоқии Фирдавсӣ» (2003), «Дар олами эроншиносӣ» (2005), «Биё, то ҷаҳонро ба бад наспарем…» (2011) дар нашриёти «Деваштич», «Бузургдошти инсони нек» (2011) дар нашриёти «Маориф ва фарҳанг» ба табъ расидаанд. Матни мунтахаби оммавии «Қобуснома»-и Унсурмаъолӣ Кайковус (1979, 2007), «Рубоиёти Умари Хайём» (1983), «Баргузидаи ашъори Шаҳриёр» (дар ҳаммуаллифӣ, 1984, 2006), «Ҳикояҳои нависандагони муосири Эрон» (дар ҳаммуаллифӣ, 1986, 1988), «Рӯзномаи сафари Искандаркӯл»-и Абдураҳмони Мустаҷир (дар ҳаммуаллифӣ, 1989), «Гулбонги навҷавонӣ»-и Лоҳутӣ (дар ҳаммуаллифӣ, 1991), «Андарзномаи Рӯдакӣ» (1992), «Ғазалиёти Фурӯғии Бастомӣ» (1993), «Донишнома»-и Майсарӣ (1999), «Андарзномаи Ҳаким Носири Хусрав» (2003), «Дахунома» (2003), «Гулчини девони Ҳофиз» (2006), «Андарзҳои Ҷалолиддини Румӣ» (2007), «Ашъори мунтахаб»-и Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ (2008), «Дар партави Хуршед» (2011), «Ҳикматномаи Носири Хусрав» (2013) ва ғ.-ро ба чоп расондааст. Баъзе аз асарҳои илмиаш дар Маскав, Теҳрон, Вашингтон, Боку, Машҳад, Қарочӣ, Кобул, Тошканд ва ғ. чоп шудаанд. Яке аз муаллифони нашри академии «Таърихи адабиёти Эрон дар асрҳои ХIХ-ХХ» (Маскав, «Наука», 1999) мебошад. Китобҳои ӯ «Ёди ёри меҳрубон» (Теҳрон,2001), «Хубони порсигӯй» (Теҳрон, 2003), «Андарзҳои Рӯдакӣ» (Теҳрон, 2008), «Садои Осиё» (2011) ва ғ. хонандагони эрониро бо намунаҳои осори шоирони маъруфи тоҷик ошно кардаанд. Дар нашрияҳои муътабари Эрон асарҳои илмии ӯ «Ҷанг ва сулҳ дар «Шоҳнома» (2005), «Рӯдакӣ ва суханварони ҳамрӯзгори ӯ» (2008, дар ҳаммуаллифӣ), «Биё, то ҷаҳонро ба бад наспарем…» (2010) нашр шудаанд. Ҳамчунин, рисолаи маъруфи ховаршиноси ленинградӣ Абдураҳмонов «Рӯдакӣ. Ҳаёт ва эҷодиёт» дар тарҷума ва тавзеҳи ӯ боре дар Душанбе (2008) ва ду маротиба дар Теҳрон (2012, 2014) ба табъ расид.

Фаъолияти ҷамъиятӣ

Дар ташкили конфаронсу ҳамоишҳои илмӣ фаъолона ширкат варзида, котиби масъули Симпозиумҳои байналмилалии «Ҳазораи «Шоҳнома»-и Фирдавсӣ» (1994), 675-солагии Камоли Хуҷандӣ (1996), «Таҷрибаи таърихии сулҳи Тоҷикистон» (2001), Анҷумани панҷуми байналмилалии устодони забон ва адабиёти тоҷику форс» (2006), «Рӯдакӣ ва фарҳанги ҷаҳон» (2008) будааст. Дар беш аз 30 конфаронсу симпозиуми байналмилалӣ, ки дар шаҳрҳои гуногуни олам баргузор шудаанд, ширкат варзидааст. Аз ҷумла, дар толори Созмони милали муттаҳид (Ню-Йорк, 18 июни 2008) дар мавзӯи «Рӯдакӣ – шоири бузурги башардӯст» суханронии илмӣ кардааст. Рӯдакишиносӣ яке аз самтҳои фаъолияти илмии номбурда буда, «Донишномаи Рӯдакӣ» таҳти сарварии ӯ таълифу чоп шудан дорад.Дар тарбияи кадрҳои илмӣ низ саҳми арзанда мегузорад. Узви ҳайати таҳририяи «Ахбори Академияи илмҳои Тоҷикистон. Шуъбаи илмҳои ҷамъиятшиносӣ», маҷаллаи «Рӯдакӣ» (Теҳрон), фаслномаи илмӣ-пажӯҳишии «Пажӯҳишномаи таърих»-и Донишгоҳи озоди исломии Буҷнурд (Эрон), маҷаллаи Муассисаи фарҳангии ЭКО (Теҳрон), шӯрои дифоъи рисолаҳои доктории Институти забон, адабиёт, шарқшиносӣ ва мероси хаттии ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ, раиси Анҷумани дӯстии Тоҷикистону Эрон, узви раёсати Ҷамъияти дӯстӣ ва равобити фарҳангии Тоҷикистон бо кишварҳои хориҷӣ ва ғ. мебошад.

Ҷоизаҳо

• Дорандаи Ҷоизаи ба номи М.Осимӣ Академияи илмҳои ҶТ (2007).